۱۴۰۴/۰۷/۱۴

Zero Trust چیست و چرا آینده VPN و حریم خصوصی آنلاین به آن وابسته است

امنیت آنلاین و حفاظت از داده‌های شخصی از مهم‌ترین دغدغه‌های کاربران اینترنت است. بسیاری از افراد برای دور زدن فیلترینگ و همچنین محافظت از اطلاعات خود از VPN استفاده می‌کنند. اما پرسش اساسی اینجاست: آیا می‌توان به ارائه‌دهنده وی‌پی‌ان کاملا اعتماد کرد؟ اینجا است که مفهوم مدل امنیتی Zero Trust یا «اعتماد صفر» اهمیت پیدا می‌کند.

مدل امنیتی Zero Trust چیست

Zero Trust یک مدل امنیتی مدرن است که بر پایه این اصل شکل گرفته: هیچ کاربر، دستگاه یا سرویس به‌طور پیش‌فرض قابل اعتماد نیست حتی اگر داخل شبکه باشد. در این رویکرد هر درخواست دسترسی باید به‌طور جداگانه اعتبارسنجی شود. اصول کلیدی آن عبارتند از:

• احراز هویت چندمرحله‌ای و مداوم

• اصل «حداقل سطح دسترسی»

• نظارت و بررسی مداوم رفتار کاربران و دستگاه‌ها

این مدل ابتدا در سازمان‌ها و شبکه‌های داخلی معرفی شد اما به‌مرور وارد حوزه‌های ابری و حریم خصوصی آنلاین نیز شد.

تفاوت Zero Trust با مدل‌های سنتی امنیت

مدل سنتی: پس از ورود به شبکه کاربر به‌طور پیش‌فرض مورد اعتماد قرار می‌گیرد و به منابع دسترسی گسترده داده می‌شود.

مدل Zero Trust: هیچ اعتمادی به‌طور پیش‌فرض وجود ندارد و برای هر دسترسی تایید مداوم لازم است.

به بیان ساده:

امنیت سنتی = «اعتماد کن و سپس بررسی کن»

امنیت Zero Trust = «هرگز اعتماد نکن مگر اینکه اثبات شود»

نقش Zero Trust در VPN و حریم خصوصی آنلاین

نقطه ضعف VPN سنتی این است که کاربر باید به ارائه‌دهنده اعتماد کامل کند زیرا تمام ترافیک اینترنت از سرور او عبور می‌کند. اگر سرویس‌دهنده لاگ فعالیت‌ها را ذخیره کند یا اطلاعات را به نهادهای ثالث ارائه دهد حریم خصوصی کاربر به خطر می‌افتد.

با ورود رویکرد Zero Trust راهکارهای جدیدی مثل VPN غیرمتمرکز و Zero Trust Network Access (ZTNA) مطرح شده‌اند. این سرویس‌ها به جای اتکا به یک نقطه مرکزی:

• داده‌ها را به‌طور پیش‌فرض رمزنگاری می‌کنند

• از ذخیره لاگ جلوگیری می‌کنند

• دسترسی کاربران را به شکل محدود و هدفمند تعریف می‌کنند

• مدیریت شبکه را به‌صورت غیرمتمرکز یا چندلایه انجام می‌دهند

چرا این موضوع برای کاربران اهمیت دارد

کاربران باید بدانند که استفاده از VPN به‌تنهایی تضمین‌کننده امنیت و حریم خصوصی نیست. با به‌کارگیری مدل Zero Trust:

• نیاز به اعتماد مطلق به یک سرویس‌دهنده از بین می‌رود

• داده‌های حساس حتی در صورت نفوذ یا خیانت یک سرور محفوظ می‌مانند

• کاربر کنترل بیشتری بر حریم خصوصی خود خواهد داشت

مدل امنیتی Zero Trust به معنای اعتماد صفر به هر کاربر یا سرویس است مگر اینکه خلاف آن اثبات شود. در دنیای VPN و حریم خصوصی آنلاین این رویکرد یادآور می‌شود که هیچ سرویس‌دهنده‌ای نباید نقطه اعتماد مطلق باشد.

در انتخاب VPN یا ابزار عبور از فیلترینگ بررسی کنید که سرویس موردنظر تا چه حد از اصول Zero Trust پیروی می‌کند. این انتخاب به‌ویژه برای روزنامه‌نگاران، فعالان اینترنت، فعالین سیاسی و اجتماعی، توسعه‌دهندگان و کاربران حساس به حریم خصوصی در ایران اهمیت دارد و می‌تواند سطح امنیت و آزادی کاربران اینترنت را به شکل چشمگیری افزایش دهد.


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر