خدمات مناسب مخابراتی، از جمله اینترنت، یکی از شاخص‌های توسعه‌یافتگی کشورهاست. بسیاری از کشورهای دنیا، به‌ویژه در منطقه‌ی جنوب شرقی آسیا، با استفاده از گسترش اینترنت پر سرعت و ارائه‌ی خدمات مختلف بر بستر اینترنت، صرفه‌جویی‌های کلانی در هزینه‌ها و مصرف انرژی نموده و کمک بسیاری به کاهش سفرهای غیرضرور و تلطیف هوا کرده‌اند.
آمار منتشرشده توسط بانک جهانی نشان می‌دهد که متوسط سرعت اینترنت در جهان در سال‌های گذشته در حال افزایش بوده و این آهنگ در ماه‌های پایانی سال ۲۰۰۹ در برخی مناطق حالت جهش به خود گرفته است. بر این اساس، سرعت جهانی اینترنت در سه ماهه‌ی آخر سال ۲۰۰۹ در مقایسه با سه‌ماهه‌ی سوم همین سال ۱۸ درصد و در مقایسه با مدت مشابه در سال ۲۰۰۸، حدود ۱۳ درصد رشد نشان می‌دهد.
در این مسیر، کره‌ی جنوبی با رشد ۳۰ درصدی و متوسط سرعت اینترنت ۶/ ۱۴ مگابیت بر ثانیه، پیشتاز است. جهش دوم را ایرلند انجام داده که در مدت مشابه سرعت متوسط اینترنت خود را با ۲۴ درصد افزایش به ۴/ ۵ مگابیت بر ثانیه رسانده است.
بر اساس آمارهای بانک جهانی، همچنین میزان سرمایه‌گذاری برخی کشورها در زیرساخت‌های ارتباطی و فن‌آوری‌های اطلاعات به قرار زیر است:
بنگلادش در جنوب شرقی آسیا در فاصله‌ی سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸، سرمایه‌گذاری خود در این حوزه را از ۴/ ۲ درصد از تولید ناخالص ملی، به ۹ درصد رسانده است.
مراکش در شمال آفریقا در همین مدت، سرمایه‌گذاری در حوزه‌های یادشده را حدودا دو برابر (از ۷/ ۶ درصد تولید ناخالص ملی به ۵/ ۱۲ درصد) کرده، سنگال در غرب آفریقا این تناسب را از ۷/۷ به ۸/ ۱۰ درصد رسانده و آفریقای جنوبی نیز از ۸ به ۱۰ درصد رسیده است.
کشورهایی هم‌چون سنگاپور، کره و اردن نیز در مدت مشابه به طور متوسط سالانه بیش از ۸ درصد از تولید ناخالص ملی خود را به سرمایه‌گذاری در حوزه‌ی ارتباطات اختصاص داده‌اند.
این آمار در مورد کشورهای اسکاندیناوی که از سریع‌ترین اینترنت‌ها در جهان برخوردارند، در مدت زمان یادشده بین ۴ تا ۵/ ۶ درصد متغیر بوده است. البته نباید فراموش کرد که ۴ درصد از تولید ناخالص ملی نروژ (۴۵۱ میلیارد و ۸۳۰ میلیون دلار در سال ۲۰۰۸)، بر بیش از ۱۸ میلیارد دلار در سال بالغ می‌شود.
در اروپا رومانی در زمینه‌ی اینترنت یکی از بهترین‌هاست. این کشور با حدود ۵/ ۲۱ میلیون نفر جمعیت، در سال ۲۰۰۸ تولید ناخالص ملی برای ۲۰۰ میلیارد و ۷۱ میلیون دلار داشته است. رومانی در فاصله‌ی سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ به‌طور متوسط ۵ درصد از این مبلغ را در توسعه‌ی مخابراتی و اینترنتی خود سرمایه‌گذاری کرده است. این کشور در جدول کشورهایی که در حال افزایش سریع زیرساخت‌های مخابراتی‌شان هستند، در مکان چهارم دنیا قرار دارد و با آهنگ ۱۲ درصدی، در حال افزایش ظرفیت‌های خود در این حوزه است.
اینترنت در ایران
بانک جهانی سرمایه‌گذاری ایران در حوزه‌ی مخابرات و فن‌آوری اطلاعات در سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۷ را بین ۶/ ۲ تا ۵/ ۳ درصد از تولید ناخالص ملی عنوان می‌کند. با وجود این، نه پراکندگی خدمات اینترنتی در وضعیت مطلوبی‌ست و نه کیفیت خدمات. در مدت اخیر نیز بارها اخبار و گزارش‌هایی از اختلال و قطعی ارتباط اینترنتی منتشر شده است.
اختلال‌های موجود در شبکه در ماه‌های گذشته، بنا بر اعلام منابع داخلی، عموما محصول قطع ارتباط با فیبر نوری بین‌المللی بوده است. تازه‌ترین این موارد مربوط به قطعی خط دریایی شبکه اینترنت بین‌الملل "smw4" است که ظاهرا حدود ۲۰ درصد ارتباطات ایران را پوشش می‌دهد و هم‌چنان پابرجاست.
گذشته از سرعت کم و اختلال در شبکه، پراکندگی متناسبی نیز در دسترسی به اینترنت پرسرعت در سطح کشور وجود ندارد و حتی در برخی از نقاط پایتخت هنوز ممکن نیست.
تعداد پورت‌های اینترنت پر سرعت در ایران باید در برنامه‌ی پنجم توسعه (سال ۱۳۹۳) به دست‌کم ۱۰ میلیون برسد. شرکت‌های ارائه‌کنندۀ اینترنت پرسرعت، پورت ADSL2+ با سرعت تا ۲ مگابیت بر ثانیه را در فهرست فروش خود دارند، اما ظاهرا کاربران خانگی، نه در همه‌جا، سرعت حداکثر ۵۱۲ کیلو بیت بر ثانیه دریافت می‌کنند که البته در عمل سرعتی کمتر از این حد ارائه می‌شود.
خبرگزاری ایلنا به نقل از یک کارشناسان اینترنت، یکی از دلایل عمده عدم کیفیت مناسب اینترنت در کشور را «انحصاری‌کردن این شبکه به وسیله مخابرات و شرکت زیرساخت» می‌داند؛ به اضافه‌ی این‌که «برخی اوقات شرکت ارتباطات زیر ساخت جهت ارائه اینترنت پرسرعت به کاربران احتیاط می‌کند.»
البته دست‌اندرکاران دولتی ارائه خدمات اینترنت نظر دیگری دارند. به‌عنوان مثال، زمانی‌که پس از تعطیلات نوروز سرعت اینترنت در ایران بار دیگر کاهش یافت، حسن کریمی، مدیر کل مهندسی عملیات و هماهنگی شبکه دیتا، در گفت‌وگو با خبرگزاری ایسنا گفت که افزایش ترافیک عامل این کندی است.
به گفته‌ی او «بعد از تعطیلات در روز ۱۴ فروردین‌ماه شاهد ترافیک بسیاری بودیم که به دلیل آغاز فعالیت تعداد زیادی از شرکت‌ها و موسسات و شروع فعالیت آنها این افزایش قابل پیش‌بینی بود که این موضوع باعث کاهش سرعت اینترنت در کشور شد.»
گروهی نیز هستند که دلایل سیاسی و امنیتی را علت ایجاد اختلال در اینترنت ایران برمی‌شمرند. به اعتقاد این دسته، با توجه به نقش گسترده و اثربخش اینترنت در انتقال اعتراضات پس از انتخابات به خارج و همچنین اطلاع‌رسانی در مورد حوادث مختلف در ایران، حکومت جمهوری اسلامی نیز توجه بیشتر خود را بر کنترل و سانسور اینترنت متمرکز کرده است.
فیلترینگ گسترده سایت‌های خبری و اجتماعی و نرم‌افزارهای ارتباطی مانند یاهومسنجر و اسکایپ، کاهش سرعت اینترنت و یا قطع کامل آن از روش‌های مورد استفاده حاکمیت ایران برای کنترل مخالفان بوده است. آنان اتفاقاتی از این دست و هم‌زمانی آنها با فعالیت گروه موسوم به "ارتش سایبری ایران" را علت سیاسی‌بودن محدودیت‌های اینترنت در ایران می‌دانند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر